Op de helft!

Het tweede deel van onze stage is aangebroken! Deze maand zijn we met van alles en nog wat bezig op het centrum. Op maandag gaan we mee op huisbezoeken. We zoeken dan de families op die niet in de mogelijkheid zijn om zelf naar het centrum te komen. Het is zo’n bijzondere ervaring als je bij de mensen thuis komt. Zo krijgen we echt een beeld van hoe het eraan toe gaat in een Tanzaniaans gezin. Het was soms heftig om de combinatie van het beperkte kind en de leefomstandigheden te zien. We hoorden vaak dat de kinderen niet buiten kwamen en ze hele dagen op bed liggen. Ook zijn sommige kinderen er slecht aan toe. Zo was er een kind dat zo mager was dat je alle botten kon zien. Op de tweede dag dat we op huisbezoek gingen, hebben we maar twee van de acht kinderen gezien. Veel gezinnen waren niet thuis toen we daar aankwamen. De meesten hebben ook geen telefoon om te kunnen laten weten dat ze er niet zijn. Een gezin was niet bereikbaar met de auto, doordat de weg te slecht was door de regen. Bij een ander gezin kregen we te horen dat de moeder plotseling was vertrokken en niet meer terug was gekomen. Niemand weet waar ze is, dus het kind is naar haar oma gebracht. Zij is eigenlijk te oud om nog voor een kind te zorgen, maar dit was de enige mogelijkheid. Je komt op zo’n dag dus best heftige situaties tegen.

Twee dagen in de week lopen we mee met de therapeute. In de ochtend gaan we naar de huizen op het centrum waar moeders met hun verstandelijk beperkte kindjes verblijven. Ze beginnen de dag met zijn allen in een kring. Ze zingen en maken muziek met hun kindjes. Inmiddels kennen wij ook al een aantal Tanzaniaanse liedjes! Daarna start de therapie. We begeleiden de kinderen met rollen, zitten, staan, lopen en spelen. We worden overal bij betrokken en mogen veel doen. Af en toe krijgen we gewoon een kind in handen geduwd en mogen we daar oefeningen mee doen. Super leuk dat we zelf aan de slag kunnen!

In de middag behandelt de therapeute moeders en kinderen die van buitenaf komen. Ze vraagt vaak aan ons wat voor oefeningen wij met het kind zouden doen. Dit is soms best lastig, maar tot nu toe redden we ons wel! Vaak bedenken we in overleg met haar een goede oefening.

De overige twee dagen per week zijn we bij de school die op het centrum staat. Het is een klein schooltje met maar twee lokalen. De sfeer is heel leuk! Er wordt veel gezongen, muziek gemaakt en gedanst. Tijdens een muziekmiddag werd er Nederlandse muziek gedraaid. Super grappig! Wij waren natuurlijk de enigen die mee konden zingen. De kinderen moesten hier echt om lachen!

Toen we net begonnen met stage, keken de kinderen van een afstandje naar ons. Ze durfden nog niet echt dichtbij te komen. Dit is nu totaal het tegenovergestelde! Inmiddels kruipen ze het liefst allemaal bij ons op schoot. Heel leuk om te zien!

Naast stage doen we gelukkig nog meer leuke dingen! Zo hebben we een safari te paard gedaan. We reden tussen de zebra’s, gnoes en impala’s. Janneke zat helemaal in haar element en reed uiteraard voorop. En Rosanne, tja… die was na een tijdje niet meer te zien. Haar paard (en zij zelf ook) hadden er even geen zin meer in. Eens in de zoveel tijd besloot hij om lekker te gaan grazen. Een keer schrok Rosanne er zo van, dat ze haar teugels liet vallen. Daar zit je dan, zonder enige controle over je paard (niet dat ze dat met teugels wel had). Janneke heeft in ieder geval de dag van haar leven gehad!

Ook zijn we een weekend naar Moshi, een stad verderop, geweest! We vetrokken donderdag, omdat vrijdag een nationale feestdag was en we dus vrij waren. We sliepen elke nacht weer in een ander hostel. We hebben veel gedaan in het weekend. We zijn naar een koffieplantage geweest waar we onze eigen bonen moesten stampen. Het stampen vormde een beat en daarop werd gezongen. Wat een leuke sfeer gaf dat! Het viel ons op dat er steeds meer lokale jongens bijkwamen. Later werd ons duidelijk waarom. Tijdens het proeven van onze zelfgemaakte koffie haalden ze in een keer van alles uit hun zakken om aan ons te verkopen. En wij dachten lekker van onze koffie te kunnen genieten.. not!

Daarna zijn we naar een super grote waterval gelopen. Helaas regende het, maar gelukkig hadden wij en creatieve gids mee. Hij maakte hoedjes voor ons van palmbladeren. Ook ondersteunde hij ons op de momenten dat wij skiënd door de blubber van hellingen afgleden. Eenmaal bij de waterval aangekomen, kregen we er ook nog een gratis douche bij. Door het regenseizoen was de waterval zo groot geworden dat we van veraf al nat werden. Alles was het meer dan waard, want het was heel indrukwekkend om zo’n grote waterval te zien!

De volgende dag hebben we een paradijsje bezocht: de hotspring. Dit is helder blauw water met allemaal palmbomen eromheen. We kregen hier meteen een wellness behandeling bij. Er zwommen allemaal visjes die aan je voeten gingen knabbelen. We hoorden van mensen dat als je veel beweegt dat ze dan wegblijven. Moet je nagaan hoeveel wij bewogen hebben!

We zijn in contact gekomen met één van de zeven leiders van de Maasai. Hij nodigde ons uit om zijn dorp te komen bezoeken. We merkten meteen verschil met het toeristische uitstapje naar een ander Maasai dorp van een paar weken geleden. De kinderen waren veel terughoudender, want we waren pas de tweede groep blanken die hier kwamen. De leider met wie we waren, was de dokter van zijn dorp. We gingen met hem mee naar een vrouw die een brommerongeluk had gehad. Ze had last van haar nek en had ernstig verminderde spierkracht in haar rechter arm en been. Ook had ze donkerblauwe kringen onder haar ogen. Het was dus niet niks wat er met deze vrouw is gebeurd. De leider vroeg meteen of wij iets voor haar konden betekenen. We werden dus meteen aan de slag gezet! Ons advies was om haar nek zo veel mogelijk te laten rusten en meerdere keren per dag oefeningen met haar arm en been te doen. Later hoorden we dat de vrouw pijnstillers nodig heeft, maar dat ze maar 500 TZS heeft. Dat staat gelijk aan 18 cent. Toen beseften we ons nog meer met wat voor armoede we te maken hebben en hoe belangrijk gezondheid dan wel niet is.

Later die dag hebben we een toer door de bushbush gekregen. De leider heeft ons natuurlijke vaseline laten proberen. Heel verzorgend, maar wát een vieze smaak! Ook heeft hij ons verschillende bessen, planten en noten laten proeven. Op een gegeven moment moesten we onder een boom door. Hij zei heel relaxed dat hij eerst even moest checken of er geen luipaard in de boom lag. “Luipaard?” Dacht Janneke, “die moeten we nog spotten om de Big Five compleet te maken”. We weten niet of we opgelucht of teleurgesteld moeten zijn dat we hem uiteindelijk niet hebben gezien!

Die nacht om 23:59 werd Janneke super misselijk wakker. Precies om 12 uur, toen ze jarig was, hing ze boven de wc. Lekker begin van een nieuw levensjaar! Zou het van de spanning komen of dan toch van de gekke dingen die we hebben gegeten die dag. Daar is Rosanne nog niet helemaal over uit.