Stage is begonnen!
12 april 2018 - Arusha, Tanzania
De eerste week zit erop! En wat voor een week.. we zijn mega druk geweest. Op onze eerste stagedag hadden wij braaf om 05:45 onze wekker gezet, om vanaf 06:00 op het volleybalveld te staan. Na ruim twee uur wachten, kwamen wij de coach tegen. Hij vertelde ons zonder enig bezwaard gevoel dat ze hebben besloten om te gaan trainen vanaf 08:00. Ons geduld werd dus wederom getest. Wel waren we erg blij met de vernieuwde tijden: van 08:00 tot 10:00 en van 16:00 tot 18:00. Na de eerste training zijn we met iemand meegereden om boodschappen te doen. We vetrokken om 15:00 met het idee dat het wel in een uurtje zou lukken. Toen we klaar waren bij het kleine supermarktje, reden we verder naar de lokale markt. In vijf minuten hadden wij onze bananen en avocado’s in de pocket. Het afdingen is nog niet helemaal ons ding. Maar goed, kwamen we bij de auto; chauffeur verdwenen. Na ruim een half uur kwam hij terug met een enorme tros bananen. Wij stapten de auto in met het idee dat we zouden vertrekken. Chauffeur weer verdwenen. Uiteindelijk stonden we 45 minuten te laat op het volleybalveld.
De coach kwam direct naar ons toe met de vraag of wij de training eventjes wilden overnemen. ERROR! Die vraag kwam totaal onverwacht voor ons. We hebben hem zo enthousiast mogelijk uitgelegd dat we het een andere keer graag willen doen. Hij ging weer vrolijk verder.
Op zaterdag zijn we met een gids naar de lokale markt geweest. Als eerste leerden we de woorden ‘hapana asante’, wat betekent ‘nee bedankt’. Daar hebben we dan ook goed gebruik van gemaakt. Vervolgens zijn we met de daladala gegaan. Dit is een klein busje dat vol wordt gepropt totdat er niemand meer bij past. Toen we uitstapten, kwamen we aan bij een dorpje van de Maasai stam. We werden meteen bestormd door een groepje kinderen. Ze pakten onze handen vast en wilden eindeloos met ons spelen. Hartstikke leuk in het begin, maar wel heel dubbel. Het was duidelijk te zien dat de kinderen heel goed wisten hoe ze met ons om moesten gaan. Het voelde als een toeristische attractie.
De maandag erop gingen wij (dit keer wel) goed voorbereid naar de volleybaltraining. Dit keer hebben we de hele training gegeven. Wat het lastig maakt, is dat de meeste kinderen niet praten en dat ze moeite hebben met het begrijpen van nieuwe oefeningen. Gelukkig komen we een heel eind met gebaren en dingen voordoen!
Tussen de trainingen door kunnen we meekijken met de therapeute. Hier komen moeders met hun beperkte kindje één keer in de maand. Eerst wordt er gekeken naar of er vorderingen zijn. Daarna worden er oefeningen gedaan die ze thuis kunnen doen. De therapeute vraagt ons vaak om adviezen. Hierin kunnen we dus ook echt wat betekenen, super leuk!
Groetjes, opa Frans.