Afsluiting volleybal

“Safari njema” riepen we ze na. “Goeie reis”, betekent dat. Zo, dat was dan de eerste helft van onze stage. Het volleybalteam is weer vertrokken naar Dar es Salaam.

De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen. We hebben een leuke tijd gehad met ons team en de coaches. Elke dag hebben we hard getraind voor de Special Olympics 2019. In de eerste twee weken hebben wij af en toe een training gegeven, om de coach te laten zien hoe het in Nederland gaat. Vervolgens hebben we de afspraak gemaakt om zijn trainingen te observeren en zo nodig feedback te geven. Het viel ons meteen op dat er tijdens de trainingen weinig wordt gepraat. Er wordt vooral gecommuniceerd door gebaren te gebruiken en bewegingen voor te doen. De kinderen begrijpen dit meteen en doen het na een keer zien (zo goed mogelijk) na.

Wat wij vooral observeerden, is dat de coach vaak stappen oversloeg bij het aanleren van iets nieuws. Hij begon bijvoorbeeld meteen met het oefenen van serveren, zonder eerst de stappen uit te leggen en aan te leren. De communicatie was nog wel eens lastig. Als we een variatie voorstelden op een oefening, gaf hij aan dat hij het een goed idee vond en dat hij het begreep. Vervolgens legde hij het uit aan de kinderen en deed hij de oefening op een heel andere manier. Deze momenten vonden wij best lastig. Als je dezelfde taal spreekt, zeg je er veel makkelijker even snel wat van. Doordat we de training niet te veel wilden verstoren, lieten we het gaan. Gelukkig hebben we ook gezien dat hij wat heeft gedaan met onze feedback. We zagen gedurende de weken wel echt een verbetering! Wij hebben al onze oefeningen en tips uitgewerkt in een document, zodat hij het nog eens terug kan lezen. Wat we hem vooral mee wilden geven, is dat hij oefeningen en trainingen opbouwt in stappen. Zeker bij kinderen met een beperking is dit handig!

Na twee weken hard trainen, had ons team een oefenwedstijd. Eenmaal op het terrein aangekomen, vroegen we ons af of de mensen in het andere uniform wel onze tegenstanders waren. Ze waren namelijk ruim een kop groter en een stuk ouder. Wij vreesden voor een korte wedstrijd. Toen wij langs de zijlijn gingen staan, kwam de coach van ons team naar ons toe. Hij had eigenlijk verwacht dat wij mee zouden spelen. Deze vraag zagen wij niet aankomen, want dat zou betekenen dat de kinderen uit het team langs de zijlijn moesten staan. Zij zijn tenslotte degenen die volgend jaar een belangrijke wedstrijd hebben, niet wij. Vandaar dat wij lekker vanaf de kant hebben staan juichen. Gelukkig bleek het andere team minder goed te zijn dan ze eruit zagen. Het was een spannende wedstrijd. Ons team heeft helaas nét verloren. Na de wedstrijd werd er een teamfoto gemaakt. Toen  de officiële foto gemaakt was, sprongen wij er voor de grap erbij. Niet wetende dat vervolgens alle toeschouwers en het andere team er bovenop zouden springen. Iedereen pakte zijn mobiel en riep “wazungu, wazungu!’, wat betekent “blanken, blanken!”. Wij vragen ons af op hoeveel selfies we wel niet staan, haha!

In de afgelopen weken hebben wij ook hard moeten werken aan ons geduld. De training zou om 08:00 moeten beginnen. Vanuit ons huisje hebben we zicht op het trainingsveld. Wij zaten vanaf de afgesproken tijd braaf te wachten totdat de spelers op het veld zouden staan. Het is om precies te zijn geen enkele keer voorgekomen dat ze er op tijd waren. Hoe vaker dat gebeurde, hoe later wij klaar gingen zitten. Op een gegeven moment hadden we door dat het geen probleem was om rond half 9 aan het ontbijt te beginnen. Hier waren we inmiddels aan gewend. De laatste week werd het pas echt erg. Op een regenachtige ochtend zochten wij om 09:00 de coach op, omdat dit keer wel héél lang vonden duren. Toen we hem uiteindelijk hadden gevonden, vertelde hij ons dat de training niet door ging, omdat het regende. Daar snapten we niks van, want er was gewoon een overkapping waar ze onder kunnen trainen. Het meest frustrerende vonden we nog dat ze ons helemaal niet hadden laten weten dat de training niet door ging. Wij gaven aan dat we een uur hadden gewacht. Als antwoord kregen we “okay”. Helaas was dit niet de enige keer dat de training niet doorging zonder dat we het wisten. Moet je je voorstellen hoe geduldig we nu zijn. Welkom in Afrika!